ﻧﻘﺶ ﻭﺍﻟﺪﻳﻦ ﺩﺭ ﻛﻨﺘﺮﻝ ﻋﺼﺒﻴﺖ ﻫﺎﯼ ﻓﺮﺯﻧﺪﺍﻥ

ﻭﻗﺘﻲ ﺻﺤﺒﺖ ﺍﺯ ﻋﺼﺒﻴﺖ ﻣﻲ ﺷﻮﺩ ﭘﺮﺧﺎﺷﮕﺮی، ﺧﺸﻮﻧﺖ، ﻋﺼﺒﺎﻧﻴﺖ، ﺍﺿﻄﺮﺍﺏ، ﻧﺎﻓﺮﻣﺎﻧﻲ ﻭ ﺭﻓﺘﺎﺭﻫﺎﻳﻲ ﺍﺯ ﺍﻳﻦ ﻗﺒﻴﻞ ﺩﺭ ﺫﻫﻦ ﺗﺪﺍﻋﻲ ﻣﻲ ﺷﻮﺩ.ﻣﺴﺎﺋﻠﻲ ﮐﻪ ﻫﺮ ﭘﺪﺭ ﻭ ﻣﺎﺩﺭی ﺩﺭ ﻣﺮﺍﺣﻞ ﻣﺨﺘﻠﻒ ﺭﺷﺪ ﻓﺮﺯﻧﺪﺵ ﮐﻢ ﻭ ﺑﻴﺶ ﻭ ﺑﺎ ﺩﺭﺟﺎﺗﻲ ﺍﺯ ﺷﺪﺕ ﻭ ﺿﻌﻒ ﺑﺎ ﺁﻧﻬﺎ ﺭﻭﺑﻪ ﺭﻭ ﻣﻲ ﺷﻮﺩ ﻭﺍﻳﻦ ﺳﻮﺍﻻﺕ ﺑﺮﺍﻳﺸﺎﻥ ﻣﻄﺮﺡ می ﺷﻮﺩ ﮐﻪ ﭼﮕﻮﻧﻪ ﺑﺎ ﻓﺮﺯﻧﺪ ﺧﻮﺩ ﺑﺮﺧﻮﺭﺩ ﮐﻨﻴﻢ؟ ﻋﻠﺖ ﺍﻳﻦ ﻭﺍﮐﻨﺶ ﻫﺎ ﭼﻴﺴﺖ؟ ﻭ ﺍﺻﻮﻻ ﺁﻳﺎ ﺍﻳﻦ ﺭﻓﺘﺎﺭ ﺩﺭ ﮐﻮﺩﮐﺎﻥ ﻃﺒﻴﻌﻲ ﻫﺴﺘﻨﺪ؟

ﭼﺮﺍیی ﺭﻓﺘﺎﺭﻫﺎی عصبی ﺩﺭ ﻓﺮﺯﻧﺪﺍﻥ

ﺩﺭ ﺑﻴﺸﺘﺮ ﺧﺎﻧﻮﺍﺩﻩ ﻫﺎ ﻋﻠﺖ ﻭ ﺭﻳﺸﻪ ﺭﻓﺘﺎﺭﻫﺎی ﻋﺼﺒﻲ ﻓﺮﺯﻧﺪﺍﻥ ﺭﺍ ﻣﻲ ﺗﻮﺍﻥ ﺩﺭ ﺭﻓﺘﺎﺭ ﻭﺍﻟﺪﻳﻦ ﭘﻴﺪﺍ ﮐﺮﺩ. ﺩﺭ ﻭﺍﻗﻊ ﺑﺴﻴﺎﺭی ﺍﺯ ﻣﻮﺍﻗﻊ، ﺭﻓﺘﺎﺭ ﺑﭽﻪ ﻫﺎ ﺍﻧﻌﮑﺎﺳﻲ ﺍﺯ ﻣﺴﺎﺋﻞ ﻭ ﻣﺸﮑﻼﺕ ﺣﻞ ﻧﺸﺪﻩ ﭘﺪﺭ ﻭ ﻣﺎﺩﺭ ﺍﺳﺖ. ﻭﻗﺘﻲ ﻣﺎﺩﺭ ﻧﺎﺭﺍﺿﻲ ﻭ ﺧﺸﻤﮕﻴﻦ ﺍﺳﺖ، ﮐﻮﺩﮎ ﻋﺼﺒﺎﻧﻲ ﻭ ﺗﻨﺪﺧﻮ ﻣﻲ ﺷﻮﺩ. ﭘﺪﺭی ﮐﻪ ﻣﺪﺍﻡ ﻣﻀﻄﺮﺏ ﺍﺳﺖ، ﺍﻳﻦ ﺍﺿﻄﺮﺍﺏ ﺭﺍ ﺑﻪ ﻓﺮﺯﻧﺪ ﺧﻮﺩ ﻣﻨﺘﻘﻞ ﻣﻲ ﮐﻨﺪ ﻭ ﮐﻮﺩﮎ ﺑﺮﺍی ﻣﻘﺎﺑﻠﻪ ﺑﺎ ﺍﻳﻦ ﺍﺿﻄﺮﺍﺏ، ﺩﺳﺖ ﺑﻪ ﺭﻓﺘﺎﺭﻫﺎی ﻋﺼﺒﻲ ﻣﻲ ﺯﻧﺪ، ﭘﺮﺧﺎﺷﮕﺮی ﻣﻲ ﮐﻨﺪ، ﻣﺪﺍﻡ ﺑﻬﺎﻧﻪ ﻣﻲ ﮔﻴﺮﺩ ﻳﺎ ﻧﺎﺳﺎﺯﮔﺎﺭی ﻭ ﻧﺎﻓﺮﻣﺎﻧﻲ ﺭﺍ ﺩﺭ ﭘﻴﺶ ﻣﻲ ﮔﻴﺮﺩ. ﺩﺭ ﺍﻳﻦ ﻣﻴﺎﻥ، ﺻﺮﻑ ﻧﻈﺮ ﺍﺯ ﺩﺍﺷﺘﻦ ﺍﻟﮕﻮﻫﺎی ﻧﺎﺩﺭﺳﺖ ﮔﺎهی ﻧﺪﺍﺷﺘﻦ ﻋﺰﺕ ﻧﻔﺲ ﻳﺎ ﺍﺣﺴﺎﺱ ﺭﻓﺘﺎﺭ ﻏﻴﺮﻣﻨﺼﻔﺎﻧﻪ ﻧﻴﺰ ﮐﻮﺩﮎ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺧﺸﻮﻧﺖ ﻣﺘﻤﺎﻳﻞ ﻣﻲ ﮐﻨﺪ.

ﻋﻼﻭﻩ ﺑﺮ ﻧﻘﺶ ﻣﻬﻢ ﺭﻓﺘﺎﺭ ﻭﺍﻟﺪﻳﻦ ﺩﺭ ﺍﻳﺠﺎﺩ ﻋﺼﺒﻴﺖ ﻫﺎ، ﺩﺭ ﺩﻭﺭﻩ ﻫﺎی ﺧﺎﺻﻲ ﺍﺯ ﺯﻧﺪﮔﻲ ﺑﺨﺼﻮﺹ ﺩﺭ ﻧﻮﺟﻮﺍﻧﻲ، ﺑﺮﺧﻲ ﺭﻓﺘﺎﺭﻫﺎی عصبی ﺗﮑﺮﺍﺭ ﻭ ﺷﺪﺕ ﺑﻴﺸﺘﺮی ﭘﻴﺪﺍ ﻣﻲ ﮐﻨﻨﺪ. ﺩﺭ ﺍﻳﻦ ﺩﻭﺭﺍﻥ ﻧﻮﺟﻮﺍﻥ ﺩﺭ ﺷﺮﺍﻳﻄﻲ ﺷﺒﻴﻪ ﺑﺤﺮﺍﻥ ﺑﻪ ﺳﺮ می ﺑﺮﺩ.

ﺍﺯ ﻃﺮفی، ﺩﻭﺭﺍﻥ ﮐﻮﺩکی ﺭﺍ ﭘﺸﺖ ﺳﺮ ﮔﺬﺍﺷﺘﻪ ﺍﺳﺖ ﻭ ﺩﻳﮕﺮ ﮐﻮﺩﮎ ﻧﻴﺴﺖ ﻭ ﺍﺯ ﻃﺮﻑ ﺩﻳﮕﺮ ﻣﻲ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺑﺰﺭﮒ ﺑﺎﺷﺪ ﻭ ﺑﺰﺭﮒ ﻧﻴﺴﺖ ﻭ ﺍﻳﻦ ﻣﺴﺎﻟﻪ ﺩﺭ ﺍﻭ ﺍﻳﺠﺎﺩ ﺗﻀﺎﺩ ﻣﻲ ﮐﻨﺪ.

ﺑﻌﻼﻭﻩ ﻧﻮﺟﻮﺍﻥ ﺑﺎ ﺗﻐﻴﻴﺮﺍﺕ ﻓﻴﺰﻳﮑﻲ ﻭﺭﻭﺣﻲ ﺯﻳﺎﺩی ﺭﻭﺑﻪ ﺭﻭﺳﺖ، ﺳﻮﺍﻻﺕ ﺯﻳﺎﺩی ﺩﺭ ﺫﻫﻨﺶ ﺍﻳﺠﺎﺩ ﻣﻲ ﺷﻮﺩ ﻭ ﺑﻪ ﺩﻧﺒﺎﻝ ﻫﻮﻳﺖ ﺧﻮﺩ ﺍﺳﺖ.

ﺩﺭ ﻧﺘﻴﺠﻪ ﺑﺴﻴﺎﺭی ﺍﺯ ﻣﻮﺍﻗﻊ ﺧﻠﻘﻲ ﻧﺎﭘﺎﻳﺪﺍﺭ ﭘﻴﺪﺍ ﻣﻲ ﮐﻨﺪ، ﺧﻴﻠﻲ ﺯﻭﺩ ﻋﺼﺒﺎﻧﻲ ﻭ ﺧﺸﻤﮕﻴﻦ ﻭ ﺩﺭ ﻋﻴﻦ ﺣﺎﻝ ﺑﺴﺮﻋﺖ ﭘﺸﻴﻤﺎﻥ ﻣﻲ ﺷﻮﺩ.

ﺩﺭ ﮐﻨﺎﺭ ﻫﻤﻪ ﺍﻳﻨﻬﺎ، ﭘﻴﺸﺮﻓﺖ ﺗﮑﻨﻮﻟﻮﮊی ﻭ ﺍﺧﺘﺮﺍﻋﺎﺕ ﮔﻮﻧﺎﮔﻮﻥ ﻭ ﺍﺛﺮﺍﺕ ﺁﻧﻬﺎ ﺑﺮ ﺍﻓﮑﺎﺭ ﻭ ﺭﻓﺘﺎﺭ ﻓﺮﺯﻧﺪﺍﻥ ﺳﺒﺐ ﻣﻲ ﺷﻮﺩ ﻫﻤﻪ ﭼﻴﺰ ﺩﭼﺎﺭ ﺗﺤﻮﻝ ﺷﻮﺩ، ﺍﻣﺮﻭﺯﻩ ﺣﺮﻑ ﺷﻨﻮی ﻭ ﺍﻃﺎﻋﺖ ﮐﺮﺩﻥ ﺑﻴﺸﺘﺮ ﺑﻪ ﻧﺎﻓﺮﻣﺎﻧﻲ ﺗﺒﺪﻳﻞ ﺷﺪﻩ ﻭ ﭼﺸﻢ ﮔﻔﺘﻦ ﻭ ﺷﻨﻴﺪﻥ ﻧﺼﻴﺤﺖ ﺟﺎی ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺑﻪ «ﻧﻤﻲ ﺗﻮﺍﻧﻢ» ﻭ «ﻧﻤﻲ ﺷﻮﺩ» ﺩﺍﺩﻩ ﺍﺳﺖ، ﻓﺮﺯﻧﺪﺍﻥ ﺍﻣﺮﻭﺯ ﺑﺎ ﻓﺮﺯﻧﺪﺍﻥ ﺩﻳﺮﻭﺯ ﻓﺮﻕ ﺩﺍﺭﻧﺪ. ﺍﻣﺮﻭﺯ ﺑﮑﻦ، ﻧﮑﻦ ﻫﺎ ﻭ ﻧﺼﻴﺤﺖ ﻫﺎ ﺑﻪ ﺗﻨﻬﺎﻳﻲ ﺗﺎﺛﻴﺮی ﻧﺪﺍﺭﻧﺪ ﻭ ﮐﺎﺭﺳﺎﺯ ﻧﻴﺴﺘﻨﺪ، ﺍﻣﺎ ﺍﻳﻦ ﺑﻪ ﻣﻌﻨﺎی ﮐﻤﺮﻧﮓ ﺷﺪﻥ ﻧﻘﺶ ﺷﻤﺎ ﻭﺍﻟﺪﻳﻦ ﻋﺰﻳﺰ ﻧﻴﺴﺖ ﺑﻠﮑﻪ ﻭﻇﻴﻔﻪ ﺷﻤﺎ ﺳﻨﮕﻴﻦ ﺗﺮ ﺷﺪﻩ ﺍﺳﺖ.

ﺷﻤﺎ ﻧﻴﺰ ﺑﺎﻳﺪ ﻫﻤﺮﺍﻩ ﺑﺎ ﻓﺮﺯﻧﺪﺍﻥ ﺗﻐﻴﻴﺮ ﮐﻨﻴﺪ ﻭ ﺷﻴﻮﻩ ﻫﺎی ﺭﻓﺘﺎﺭی ﺟﺪﻳﺪ ﺭﺍ ﺑﻴﺎﻣﻮﺯﻳﺪ ﻭ ﻧﮕﺮﺷﻲ ﻭﺍﻗﻊ ﺑﻴﻨﺎﻧﻪ ﺩﺍﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﻴﺪ.

ﻓﺮﺍﻣﻮﺵ ﻧﮑﻨﻴﺪ ﮐﻪ ﻫﻤﻪ ﺍﻓﺮﺍﺩ ﺩﺭ ﻃﻮﻝ ﺯﻧﺪﮔﻲ ﺧﻮﺩ ﺩﭼﺎﺭ ﻋﺼﺒﺎﻧﻴﺖ ﻭ ﺧﺸﻢ ﻣﻲ ﺷﻮﻧﺪ ﻭ ﺧﺸﻢ ﺍﺳﺎﺳﺎ ﻳﮑﻲ ﺍﺯ ﺍﺣﺴﺎﺳﺎﺕ ﺍﻧﺴﺎﻥ ﺑﻮﺩﻩ ﮐﻪ ﺑﺮﺍی ﺯﻧﺪﮔﻲ ﺍﻭ ﺿﺮﻭﺭی ﺍﺳﺖ؛ ﺍﻣﺎ ﺁﻧﭽﻪ ﺍﻫﻤﻴﺖ ﺩﺍﺭﺩ ﻧﺤﻮﻩ ﺻﺤﻴﺢ ﺍﺑﺮﺍﺯ ﺧﺸﻢ ﻭ ﮐﻨﺘﺮﻝ ﺁﻥ ﺍﺳﺖ. ﺍﻳﻦ ﻫﻤﺎﻥ ﻧﻘﺶ ﺑﺰﺭﮔﻲ ﺍﺳﺖ ﮐﻪ ﻭﺍﻟﺪﻳﻦ ﺑﺎﻳﺪ ﺍﻳﻔﺎ ﮐﻨﻨﺪ ﻭ ﺑﻪ ﻓﺮﺯﻧﺪ ﺧﻮﺩ ﺑﻴﺎﻣﻮﺯﻧﺪ.

ﺭﺍﻫﮑﺎﺭﻫﺎﻳﻲ ﺑﺮﺍی ﻭﺍﻟﺪﻳﻦ

ﺍﺑﺘﺪﺍ ﺑﺮ ﺭﻓﺘﺎﺭﻫﺎ ﻭ ﺑﺮﺧﻮﺭﺩﻫﺎی ﺧﻮﺩﺗﺎﻥ ﺩﻗﺖ ﮐﻨﻴﺪ. ﺑﻬﺘﺮ ﺍﺳﺖ ﻗﺒﻞ ﺍﺯ ﻓﺮﺯﻧﺪﺩﺍﺭ ﺷﺪﻥ ﺑﺎ ﺷﺨﺼﻴﺖ ﻭ ﻭﻳﮋﮔﻲ ﻫﺎی ﺭﻓﺘﺎﺭی ﺧﻮﺩ ﺁﺷﻨﺎ ﺷﻮﻳﺪ ﻭ ﺍﮔﺮ ﻧﻴﺎﺯ ﺑﻪ ﺑﻬﺒﻮﺩی ﺩﺍﺭﻧﺪ، ﺁﻧﻬﺎﺭﺍ ﺑﻬﺒﻮﺩ ﺑﺨﺸﻴﺪ.

ﺩﺭ ﮐﻨﺎﺭ ﻓﺮﺯﻧﺪ ﺧﻮﺩ ﺑﺎﺷﻴﺪ، ﻧﻪ ﺩﺭ ﻣﻘﺎﺑﻞ ﺍﻭ. ﺍﻳﻦ ﺭﺍ ﺑﺪﺍﻧﻴﺪ ﮐﻪ ﻫﺮ ﺭﻓﺘﺎﺭی ﺩﻟﻴﻠﻲ ﺩﺍﺭﺩ ﭘﺲ ﻫﻨﮕﺎﻡ ﺑﺮﻭﺯ ﺭﻓﺘﺎﺭﻫﺎی ﻋﺼﺒﻲ ﺑﺎ ﺣﻔﻆ ﺁﺭﺍﻣﺶ ﺧﻮﺩ ﺳﻌﻲ ﮐﻨﻴﺪ ﻋﻠﺖ ﺭﺍ ﺑﻴﺎﺑﻴﺪ. ﺗﻼﺵ ﮐﻨﻴﺪ ﻣﺴﺎﻟﻪ ﺭﺍ ﺍﺯ ﺩﺭﻳﭽﻪ ﺫﻫﻦ ﻓﺮﺯﻧﺪ ﺧﻮﺩ ﺑﺒﻴﻨﻴﺪ. ﺍﻳﻦ ﻳﮏ ﺭﻓﺘﺎﺭ ﻫﻤﺪﻻﻧﻪ ﺍﺳﺖ. ﺑﺎ ﺍﻭ ﻫﻤﺪﻟﻲ ﮐﻨﻴﺪ. ﺯﻣﺎﻥ ﺑﺮﻭﺯ ﺧﺸﻢ ﻭ ﻋﺼﺒﺎﻧﻴﺖ ﺍﺻﻼ ﺯﻣﺎﻥ ﻣﻨﺎﺳﺒﻲ ﺑﺮﺍی ﻧﺼﻴﺤﺖ ﻧﻴﺴﺖ. ﻭﻗﺘﻲ ﺭﺍﺑﻄﻪ ﻣﻄﻠﻮﺏ ﺍﺳﺖ ﺑﺎ ﻓﺮﺯﻧﺪ ﺧﻮﺩ ﺻﺤﺒﺖ ﮐﻨﻴﺪ ﻭ ﺍﺭﺗﺒﺎﻃﻲ ﺻﻤﻴﻤﺎﻧﻪ ﺭﺍ ﺑﻴﻦ ﺧﻮﺩﺗﺎﻥ ﺷﮑﻞ ﺩﻫﻴﺪ ﺣﺎﻻ ﺩﺭ ﺧﻼﻝ ﺍﻳﻦ ﺭﺍﺑﻄﻪ ﺻﻤﻴﻤﻲ ﺑﻴﺸﺘﺮ ﻣﻲ ﺗﻮﺍﻧﻴﺪ ﺑﺮ ﺍﻭ ﺗﺎﺛﻴﺮ ﺑﮕﺬﺍﺭﻳﺪ.

ﻭﻗﺘﻲ ﻋﺼﺒﺎﻧﻴﺖ ﻭ ﭘﺮﺧﺎﺷﮕﺮی ﺑﺮﻭﺯ ﻣﻲ ﮐﻨﺪ ﺳﻌﻲ ﮐﻨﻴﺪ ﺑﺎ ﻟﺤﻨﻲ ﺁﺭﺍﻡ ﻭ ﺩﺭ ﻋﻴﻦ ﺣﺎﻝ ﻗﺎﻃﻊ ﺑﺎ ﺍﻭ ﺻﺤﺒﺖ ﮐﻨﻴﺪ. ﺍﻳﻦ ﮔﻮﻧﻪ ﺧﺸﻢ ﺍﻭ ﻧﻴﺰ ﮐﻨﺘﺮﻝ ﻣﻲ ﺷﻮﺩ.ﻫﻤﭽﻨﻴﻦ ﺩﺭ ﺑﺮﺧﻮﺭﺩ ﺑﺎ ﻓﺮﺯﻧﺪﺍﻥ ﺧﻮﺩ ﭼﻪ ﺩﺭ ﺗﺸﻮﻳﻖ ﻭ ﭼﻪ ﺩﺭ ﺗﻨﺒﻴﻪ، ﻣﻨﺼﻔﺎﻧﻪ ﻭ ﻋﺎﺩﻻﻧﻪ ﺑﺮﺧﻮﺭﺩ ﮐﻨﻴﺪ. ﺍﻃﻼﻋﺎﺕ ﻭ ﺁﮔﺎﻫﻲ ﻫﺎی ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺩﺭ ﻣﻮﺭﺩ ﻣﺮﺍﺣﻞ ﺭﺷﺪ ﻓﺮﺯﻧﺪﺍﻥ ﻭ ﻭﻳﮋگی ﻫﺎی ﻫﺮ ﺩﻭﺭﻩ ﺍﻓﺰﺍﻳﺶ ﺩﻫﻴﺪ ﺗﺎ ﺑﻬﺘﺮ ﺑﺘﻮﺍﻧﻴﺪ ﺑﺎ ﻓﺮﺯﻧﺪ ﺧﻮﺩ ارتباط برقرار کنید